Şerbetçi Baba, Gelibolu’yu nurlandıran bir Allah dostu. O devirde genç bir âşık, bu zâtın büyüklüğünü işitip Gelibolu’ya geldi bir gün.  Maksadı, ziyaret etmekti bu zâtın kabrini.  Ancak çok aradıysa da, bulamadı kabri.  Akşam olunca, bir eve misafir oldu.  O gece, Şerbetçi Baba, ev sahibinin rüyasına girerek; - O genç misafiri bana getir! buyurdu. O da götürdü genci mübareğin kabrine.  Genç âşık, kabir başında biraz sessiz oturup, sonra konuşmaya başladı bu “Allah dostu”yla. Nasihat istedi Ondan. Şerbetçi Baba, gence görünerek; - Evlâdım, en mühim şey, İslâmiyeti öğrenmek ve ona göre yaşamaktır, buyurdu. Allahü teâlânın emir ve yasaklarına ehemmiyet vermeyenler, burada çok pişmanlık çekiyorlar. Sana yardıma geldim O devirde yalnız yaşayan bir kişi vardı ki, hastalandı bir gün. Bakacak kimsesi de yoktu garibin.  Çâresizlik içinde açtı ellerini. - Yâ Rabbî! Bana bir yardımcı gönder! diye yalvardı. O anda aralandı kapısı.  İçeri nûrânî bir zat girip gülümsedi kendisine: - Yalnızsın galiba. - Evet efendim. - Üzülme. Sana yardıma geldim. Adamcağız hem sevinçli, hem de şaşkındı. - İyi ama siz kimsiniz? Hem kapı kapalıydı, nasıl girebildiniz içeri? - Mühim değil. Şimdi mühim olan, senin hastalığın. Hemen bir “Ev ilâcı” yapıp yedirdi ona.  Allahın izniyle adam şifâ bulup kalktı ayağa. Mübarek, çıkıp giderken; - Bana Şerbetçi Baba derler, Gelibolu’da bulunurum, diye fısıldadı kulağına. Adam merak etti bu Allah dostunu.  Koştu Gelibolu’ya.  İlk rastladığı adama; - Beni Şerbetçi Baba’ya götür, diye rica etti. O da, onu bir türbeye götürüp; - İşte, Şerbetçi Baba burada yatıyor, dedi. Adam tutamadı gözyaşlarını.  Okudu, okudu, gönderdi rûhuna.  Zor ayrıldı türbesinden.